نحوه ي خوابيدن

 -استفاده از بالش كوتاه زير سر براي خوابيدن
 -استفاده از تشك سفت يا دو يا چند لايه پتو پتو به جاي تشك
 -خوابيدن در حالت طاق باز يا به پهلو
 -در حالت خوابيدن به پهلو، جمع كردن پايي كه بالا قرار گرفته است به داخل شكم
 - اجتناب از خوابيدن به روي شكم در مبتلايان به آرتروز زانو
 -توصيه به خوابيدن به روي شكم در مبتلايان به آرتروز كوكسو فمورال

 نحوه ي صحيح به رختخواب رفتن و بلندشدن از آن

 • براي بلندشدن از رخ تخواب ابتدا به يك پهلو بچرخيد.
 • سپس از طريق سفت كردن عضلات شكم و با كمك دست ها در لبه تخت بنشينيد و بعدبايستيد.
 • در هنگام درازكشيدن ايت مراحل را به عكس انجام دهيد.
 همواره از انجام حركات ناگهاني و سريع خودداري كنيد.

 نحوه ي صحيح نشستن

 نكات مورد توجه در موقع نشستن بر روي زمين:
 نشستن به مدت طولاني در يك جا ( هر ۲۰ دقيقه يك بار بلند شويد و حدا قل يك دقيقه راه برويد. )
 صاف نشستن و به جايي تكيه كردن
 منقبض كردن عضلات شكم بدون حبس كردن نفس
 عقب بردن شانه ها و نگاه كردن به جلو
 قراردادن يك بالش كوچك پشت كمر براي راحتي بيشتر
 در صورت داشتن درد در ناحي هي زانو يا كمر بهتر است روي زمين ننشينيد و روي صندلي بنشينيد.

 نكات مورد توجه براي نشستن بر روي صندلي:

بقیه در ادامه مطلب

پست كار، محلي است كه در آن يك شخص يا گروهي از افراد، وظايفي را براي يك دوره زماني نسبتا طولاني انجام ميدهند.
 مشكلات بهره وري، رضايت مهندسي شغلي و ايمني با طراحي كار در صنايع، ارتباط مستقيم دارد. طراحي ارگونوميك محل كار، با در نظر گرفتن جنبه هاي رواني و فيزيكي، باعث افزايش رضايت شغلي كاركنان و كاهش ميزان حوادث ميشود. محيط كار مطلوب، محيطي است كه نه تنها از نظر بهداشتي آسيب رسان نباشد، بلكه موجب ارتقاء سطح بهداشت و سلامتي كاركنان – چه از نظر فيزيكي و چه از لحاظ رواني – گردد. همچنين طراحي محيط كار مطلوب از طريق بهبود بهره وري و كاهش غيبت از كار، سود سرشاري را بدنبال خواهد داشت. براي طراحي محيط كار مطلوب و مناسب، ابتدا طراح بايد به ابعاد فيزيكي افراد يا كارگران توجه نموده و سعي كند كه در طراحي خود حداقل 90% از آنان را در محدودة طراحي قرار دهد. در اين رابطه، اصلي وجود دارد كه موضوع را روشنتر ميكند: در مورد حد دسترسي و اعمال نيرو، افراد كوچكتر يا ضعيف تر مورد توجه قرار ميگيرند و براي در هاي ورود و خروج فضاي خالي مورد نياز و … اين افرادِ بزرگتر هستند كه در طراحي مد نظر هستند. تغيير طراحي و در نظر گرفتن دستورالعمل هاي ارگونومي در مرحله اي كه طرح هنوز بر روي كاغذ است، بسيار ساده تر از زماني است كه محيط كار به مرحلة بهره برداري رسيده است. محيط كار بايد براي كار واقعي طراحي شود و شرايط ارگونوميك بهينه با توجه به ساختار تجهيزات تعيين گردد. به طوري كه محيط كار بسادگي براي هر فرد مطلوب و قابل تنظيم باشد. يكي از اهداف عمده در طراحي محيط كار، جلب پذيرش و رضايت كاربر است.

 سه عامل مهم وابسته به كاربركه بر روي ساختار و شكل محيط كار تاثير دارند:

 - حوزة دسترسي و فضاي خالي اضافي

 - موقعيت كاربر با توجه به ميدان ديد

 - وضعيت بدني كارگر ( ايستاده ، نشسته )

بقیه در ادامه مطلب

خطرات مربوط به کشيدن و هل دادن بار

کشيدن و هل دادن بار داراي خطراتي براي بدن انسان مي باشد. اين خطرات در نوع کار،شخص انجام دهنده، نوع بار، محيط و تجهيزات نهفته مي باشد.

نوع کار:

موارد زير باعث افزايش خطرات مي شود :

1- سطوح ناهموار با شيب تند            2- افزايش تعداد هل دادن و کشيدن بدون وجود استراحت کافي                 3- وجود موانع و پاگيرها           4- تلاش فراوان در شروع کردن و خاتمه کار 

  5- هل دادن و کشيدن هاي تکراري                     6- حالت دستها در حين انجام کار مخصوصا وضعيت مچ و ارتفاع شانه ها بسيار مهم است.

شخص انجام دهنده:

 1- افراد داراي قابليت ها و توانايي هاي مختلفي مي باشند. براي مثال: براي يک کارگر بلند قد هل دادن يک گاري با دستگيره هاي در ارتفاع پايين بسيار دشوار است در حاليکه يک کارگر کوتاه قد حتي نمي تواند آن چيزي را که پشت گاري مي باشد ببيند.

2-محدوديت هايي مثل:  بيماري، معلوليت، بارداري و ... مي تواند درکاهش توانايي کارگر در انجام کار ايمن مهم باشد.

3-ممکن است کار به ظرفيت ها و توانايي هاي جديدي نياز داشته باشد. بنابراين بايد در نحوه انجام کار بيشتر دقت کرد.

4-دستورالعمل و آموزش هاي اختصاصي در اين امر بسيار مهم است.

نوع بار:

بقیه در ادامه مطلب

توصيه ها و مقايسه استانداردهاي ارگونومي در خصوص طراحي ايستگاههاي کاري و ابعاد محيط کار مستقيماً به داده هاي آنتروپومتريکي بستگي دارد. ايستگاههاي کاري را مي توان به سه دسته تقسيم کرد.

1) ايستگاه کار ايستاده

2)  ايستگاه کار نشسته

3) ايستگاه کار ايستاده- نشسته

در طراحي ايستگاه کار, ارتفاع کار اهميت ويژه اي دارد. چنانچه ارتفاع کار بلند باشد دست براي جبران اين وضعيت بالا قرار مي گيرد و اين خود باعث درد در ناحيه گردن و شانه خواهد شد و پايين بودن ارتفاع نيز باعث خم شدن فرد و در نهايت درد کمر مي گردد. بنابراين ارتفاع کار بايد به گونه اي متناسب با ارتفاع بدن شخص طراحي شود. در حالت ايستاده بهترين ارتفاع براي انجام کار, در فاصله 50 تا 100 ميلي متر زير ارتفاع آرنج است در کارهاي متوسط بهترين ارتفاع 10 تا 15 سانتي متر پايين تر از سطح آرنج بوده و در کارهاي سنگين ارتفاع مناسب حدود 15 تا 40 سانتي متر پايين تر از سطح آرنج مي باشد.

1- حدود دسترسي :

برای مشاهده نتن کامل به ادامه مطلب مراجعه نمایید.