الف) بلند کردن بار: بقیه در ادامه مطلب
1- کلیه کارگرانی که در کارشان نیاز به بلند کردن و حمل بار دارند باید در مورد اصول ارگونومی حمل بار آموزش های لازم را دیده باشند.
2- بلند کردن وحمل بار باید با خصوصیات فیزیکی کارگر مطابقت داشته باشد.
3- اگر بلند کردن بارهای سنگین یا حمل مکرر بار در محیط کار غیر قابل اجتناب است, این گونه فعالیت ها باید به تناوب و در بین سایر کارهای سبکتر انجام گیرند.
4- اگر بلند کردن بارهای دستی سنگین(بیش از 23 کیلوگرم) امری ضروری و اجتناب ناپذیر باشد،شرایط باید بهینه شوند:
• باید بتوان بار را در نزدیکی بدن نگاه داشت(فاصله افقی بین دست و قوزک پا در حالت نشسته حدود 25 سانتی متر است).
• ارتفاع اولیه بار از زمین،قبل از بلند کردن،باید حدود 75 سانتی متر باشد.
• تغییر مکان بار به صورت عمودی نباید از 25 سانتی متر بیشتر باشد.
• امکان برداشتن بار با هردو دست باید میسر باشد.
• بار باید دارای جای دست یا دسته باشد.
• بدن به هنگام بلند کردن بار باید آزاد باشد.
• در هنگام بلند کردن بار،نباید بدن را چرخاند.
• در هر پنج دقیقه نباید بیش از یک مرتبه نسبت به بلند کردن بار اقدام کرد.
• عمل بلند کردن بار نباید بیشتر از یک ساعت طول بکشد و پس از آن حتما باید وقفه ای جهت استراحت یا انجام کارهای سبکتر در نظر گرفته شود.
• مدت زمان استراحت یا کار سبکتر برابر 120/1 زمان بلند کردن بار در نظر گرفته می شود.
5- بارهای تکی نباید خیلی سبک باشند.(در غیر این صورت خطر بلند کردن چند بار بصورت یک جا پیش می آید).
6- طراحی میزها،طبقات،ماشین آلات و موارد مشابهی که بار از روی آنها برداشته و یا بر روی آنها گذاشته می شود باید به بهینه کردن شرایط باربرداری کمک کند:
• در هنگام برداشتن یا گذاشتن بار باید امکان نزدیک شدن به آن میسر باشد.
دست كم شش نوع نحوه برخورد ورفتاربا ريسك امكان پذير است كه به آنها تكنيكهاي مديريت ريسك اطلاق ميگردد : بقیه در ادامه مطلب
1) نگهداري 2) گريز 3) اجتناب
4) كاهش پيشگيري 5) انتقال 6) خنثي سازي
1) نگهداري یا قبول ریسک:
نام ديگر اين رفتار، خود بيمه گري است. در اين حالت نگهدارنده ريسك بايد زمان كافي براي درنظرگرفتن ذخايرلازم جهت جبران خسارت داشته باشد. در واقع، شخص بايستي هميشه بخشي از داشته خود را براي رفع خطرات آتي، نگهداري و انباشته كند .
بسياري از افراد جامعه و بخصوص بازرگانان، ناگزيرند بخش عمده اي ازسرمايه خود را براي ايام وقوع خطر( اصطلاحا براي روز مبادا) كنارگذاشته تا در صورت بروز حوادث، صرف جبران زيانهاي متحمله نمايند ( خود بيمه گري )
2) گريز :
مهمترين حالت در اينگونه رفتار، ورشكستگي است.بسياري از كارشناسان، گريز را ازتكنيكهاي مديريت ريسك نميدانند چون اين رفتار نشان دهنده كوتاهي و قصور فرد از انجام تعهدات مقرر، بجاي تدبير و مديريت است .
3) اجتناب:
حالتي است كه شخص يا شركتي براي اجتناب از درگيري با ريسك، فعاليت وانجام امورخاصي را ترك مي كند و انجام نميدهد. مثل كارخانه توليد اتومبيلي كه براي اجتناب از مسؤوليتهاي ناشي از توليد و غيره، توليد آنرا متوقف ميكند. و يا شخصي كه اتومبيل خود را بدليل جلوگيري از ريسكهاي داشتن اتومبيل مي فروشد، كه البته اين حالت، راه حل معقولانه ومناسبي نميتواند باشد مگر در برخي موارد خاص .